عاطفه تلقانی در وبلاگ «سپهر عاطفه» درمورد عاشورا نوشت: بر بلندای تاریخ صبور، شکیبا و امیدوار به تماشا ایستاده ای. چه زود دیر شد! بر شهادت خورشید می گرییم. هنوز هم بغض غروب عاشورا با توست. گلویت را چنگ می زند. فریاد وا اسفایمان گوش فلک را کر کرده است. بر بلندای تاریخ به تماشا ایستاده ای، و خاطرات نخستین سال های زندگیت را مرور می کنی.
هفتمین بهار عمرت شکوفه نکرده بود که تازیانه نامردمی بر تن مادرت نشست. بهای دفاع از دین جدت خاتم پیامبران در لحظه شکستن پهلوی فاطمه(س) اعلام شد. علی(ع) هم بارها تاوان این بها را پرداخت. از لحظه ای که آتش فراق پیامبر(ص) جاودانه شد، علی(ع)، مرد تاریخ مردانگی، مرد زیستن را تمام قد، پای دفاع از دین جدت به نمایش گذاشت. برگردن فاتح خیبر ریسمان افکندند و سکوت کرد، تا لکه اندیشه ناصوابی که در سقیفه بنی ساعده جوانه زد بر دامن اسلام ننشیند. اسلام! دینی که شعارش نه برابری زن و مرد که اساسش برادری تمامی انسان هاست.
در ناامیدی مطلق امیدواری، عظمت این امید از غروب کربلا پیداست. آن گاه که در میان هل هله و پایکوبی و دست افشانی لشکریان اموی دلت را زیر پا گذاشتی، پناهگاه زنان و کودکان وحشت زده بی پناه محمدی شدی تا بیرق رسالت جدت چون نگینی بر قله آگاهی به درخشد. در ناامیدی مطلق بر رنج های دنیا لبخند زدی تا حیات اسلام که مدیون رگ های پاره پاره سیدالشهداست، ادامه یابد.
امیدوار و منتظر بر بلندای تاریخ به تماشا ایستاده ای! چشمهایمان بارانی است. هنوز هم چشمهایمان بارانی است و بر شهادت خورشید می گرییم. آمده و رفته اند هزاران هزار سوگوار شقایق های دست کربلا! آمده و رفته اند، اما تو امیدوار در سکوت پر تلاطم به تماشا ایستاده ای. صبور ایستاده ای که ایستادگی بیاموزیم. صبور و امیدوار ایستاده ای تا به خودشناسی برسیم. صبور و امیدوار و شکیبا ایستاده ای تا دل طوفانی ما بارانی شود. رحمانی شود. حسینی شود. حسین(ع) که از خود گذشت و از دینش نگذشت.
بر بلندای تاریخ امیدواری و منتظر! منتظر یارانی که آن مرد را همراهی کنند. همان که قیامش نقطه امید و آرزوی مستضعفان عالم است. بر بلندای تاریخ به نظار ایستاده ای و زمزمه می کنی:" و نرید و ان نمن علی الذین استضعفو فی الارض و نجعلهم ائمه و نجعلهم الوارثین"
بر بلندای تاریخ به انتظار ایستاده ای. به انتظار طلوع
طلوع سرخ!
هفتمین بهار عمرت شکوفه نکرده بود که تازیانه نامردمی بر تن مادرت نشست. بهای دفاع از دین جدت خاتم پیامبران در لحظه شکستن پهلوی فاطمه(س) اعلام شد. علی(ع) هم بارها تاوان این بها را پرداخت. از لحظه ای که آتش فراق پیامبر(ص) جاودانه شد، علی(ع)، مرد تاریخ مردانگی، مرد زیستن را تمام قد، پای دفاع از دین جدت به نمایش گذاشت. برگردن فاتح خیبر ریسمان افکندند و سکوت کرد، تا لکه اندیشه ناصوابی که در سقیفه بنی ساعده جوانه زد بر دامن اسلام ننشیند. اسلام! دینی که شعارش نه برابری زن و مرد که اساسش برادری تمامی انسان هاست.
در ناامیدی مطلق امیدواری، عظمت این امید از غروب کربلا پیداست. آن گاه که در میان هل هله و پایکوبی و دست افشانی لشکریان اموی دلت را زیر پا گذاشتی، پناهگاه زنان و کودکان وحشت زده بی پناه محمدی شدی تا بیرق رسالت جدت چون نگینی بر قله آگاهی به درخشد. در ناامیدی مطلق بر رنج های دنیا لبخند زدی تا حیات اسلام که مدیون رگ های پاره پاره سیدالشهداست، ادامه یابد.
امیدوار و منتظر بر بلندای تاریخ به تماشا ایستاده ای! چشمهایمان بارانی است. هنوز هم چشمهایمان بارانی است و بر شهادت خورشید می گرییم. آمده و رفته اند هزاران هزار سوگوار شقایق های دست کربلا! آمده و رفته اند، اما تو امیدوار در سکوت پر تلاطم به تماشا ایستاده ای. صبور ایستاده ای که ایستادگی بیاموزیم. صبور و امیدوار ایستاده ای تا به خودشناسی برسیم. صبور و امیدوار و شکیبا ایستاده ای تا دل طوفانی ما بارانی شود. رحمانی شود. حسینی شود. حسین(ع) که از خود گذشت و از دینش نگذشت.
بر بلندای تاریخ امیدواری و منتظر! منتظر یارانی که آن مرد را همراهی کنند. همان که قیامش نقطه امید و آرزوی مستضعفان عالم است. بر بلندای تاریخ به نظار ایستاده ای و زمزمه می کنی:" و نرید و ان نمن علی الذین استضعفو فی الارض و نجعلهم ائمه و نجعلهم الوارثین"
بر بلندای تاریخ به انتظار ایستاده ای. به انتظار طلوع
طلوع سرخ!