موج گرانی های اخیر در کشور در همه اقلام و اجناس آنقدر هست که دیگر نتوان به توصیه رئیس جمهور برای عجله نداشتن در خرید کالاها عمل کرد. رئیس جمهور این روزها مقابل گرانی ها سکوت کرده و این یادآور رفتاری است که سیدمحمد خاتمی نیز در پایان دوره ریاست جمهوری اش وقتی انتقادها از دولتش بالا گرفته بود پیشه خود کرده بود.
فارغ از چنین مقایسه ای در بالا و پایین کردن عملکردها سخن از رفتار مشابهی است که عموم دولتمردان کشور ما وقتی بر مسند دستگاه اجرایی کشور تکیه می زنند در مواجهه با انتقادها که به طور عمده نیز در پایان عمر دولتها افزایش می یابد از خود نشان می دهند.
خبرنگاران حوزه دولت در دوره سیدمحمد خاتمی به خوبی به یاد دارند روزی را که او وقتی داشت از لیموزین مشکلی رنگش در یکی از ملاقاتها پیاده می شد، هنگامی که با سؤال خبرنگاران درباره گرانی ها مواجه شد چهره برافروخت و با حالتی عصبانی گفت کدام گرانی؟ گرانی را شما خبرنگاران به مردم القا می کنید.
با این همه اگر سیدمحمد خاتمی در یکی از دو سال پایانی دولتش چنین واکنشی در مقابل انتقادات از خود نشان داد، محمود احمدی نژاد وقتی در قامت رئیس‌جمهور برای تقدیم لایحه بودجه سال "۱۳۸۶ کل کشور به مجلس رفته بود، هنگامی که از سوی نمایندگان مجلس هفتم بابت گرانی‌های آن زمان و به خصوص قیمت ۳۰۰۰ تومانی گوجه فرنگی مورد انتقاد قرار گرفت، به نمایندگان توصیه کرد که گوجه فرنگی را با قیمت کیلویی ۱۲۰۰ تومان از نزدیک منزل او خریداری کنند. او چنین واکنشی دربرابر انتقادها را تنها یک سال پس از تصدی ریاست جمهوری و زمانی که می خواست لایحه بودجه را به مجلس بدهد از خود نشان داد.
مروری بیشتر بر مواضعی که احمدی نژاد در مقابل انتقادات داخلی در کسوت ریاست جمهوری اتخاذ کرد، در مقایسه با روزی که هنوز به این سمت نرسیده بود و شهردار تهران بود حاوی نکات درخور توجهی است. او یکبار پیش از این که در مناظرات سال ۸۸ مورد انتقاد شدید قرار بگیرد که چرا به تخریب چهره کاندیداهای دیگر و حتی افرادی خارج از دایره رقابت پرداخته است در تاریخ ۲۸/۷/۱۳۷۹ در نقد تخریب کاندیداهای احتمالی از سوی دولت به روزنامه رسالت گفته بود: تخریب گسترده و سازمان‌یافته رقبای احتمالی از سوی دستگاه تبلیغاتی بی‌رقیب حزب حاکم (منظور دولت)، امکان رقابت سالم و برابر را (در انتخابات ریاست جمهوری) به شدت کاهش داده است. تخریب چهره رقیب به یک امر عادی و روزمره در رفتار مجموعه دست‌اندرکارانی که شعار مبارزه با تمامیت‌خواهی سر می‌دهند اما در مقام عمل به حد اعلای تمامیت‌خواهی می‌اندیشند تبدیل شده است».
از سوی دیگر محمود احمدی نژاد که چند وقتی است همه نابسامانی های اقتصادی کشور و مشکلاتی که از این حیث گریبانگیر مردم شده را برخلاف نظر کارشناسان و انتقادات علما به گردن تحریم ها می اندازد در سال ۸۳ و زمانی که هنوز به پست ریاست جمهوری نرسیده بود، به روزنامه سیاست روز می گوید: برخی مدیران، ناکارآمدی خود را به کلیت نظام ربط می‌دهند و چند روز بعد نیز در یادداشتی با عنوان «مدیریت تحول‌گرا»؛ که در روزنامه همشهری روز ۲۶/۱۱/۱۳۸۳ منتشر شده بود، می نویسد: « مدیری ” عباراتی همچون «نمی گذارند کار کنیم»، «اجازه نمی دهند» و از این دست نیز درحالی در ماه های اخیر و به ویژه در نشست خبری احمدی نژاد به واژه ای پرتکرار در ادبیات رئیس جمهور تبدیل شدند که وی پیش از پیروزی در انتخابات سال ۸۴ نسبت به بیان همین عبارات از زبان رئیس جمهور وقت انتقادات زیادی را مطرح نموده و بیان چنین اظهاراتی را «بهانه» خوانده بود. "که از نگاه انقلاب فاصله گرفته است، فلسفه می‌بافد که اشکال و ضعف و ناکارآمدی در حوزه کاری خود را به گردن نظام جمهوری اسلامی بیندازد».
بررسی سابقه سخنان رئیس جمهور نشان می دهد که او پیش از دستیابی به سمت فعلی، تقابل و دشمنی با رقبا را رفتاری خلاف فرهنگ اسلامی می دانست. احمدی نژاد زمانی که هنوز شهردار تهران بود، در مقاله ای که با عنوان «نواندیشی دینی از شعار تا عمل» در شماره ۲۷ نشریه حریم منتشر شد، در نقد رفتارهای تقابل گرایانه دولت وقت با شهرداری نوشت: «ما می گوییم در رقابت هایمان هم رفتار اسلامی را رعایت کنیم. این که یک عده ای تا به پستی برسند، بنا را بر این بگذارند که دیگران باید نابود شوند این کجایش اسلام است؟ این حالت کینه ورزی که هر روز دارد تبلیغ می شود به اینکه حتما تقابل، حتما باید نابود کنیم، این کجایش با فرهنگ ما سازگار است؟» او نیز بمانند سیدمحمد خاتمی پس از ریاست جمهوری شهردار تهران را در جلسات هیئت دولت راه نداد.
محمود احمدی نژاد در تاریخ ۳۰/۰۹/۸۱ در گفتگویی با روزنامه سیاست روز، بهانه گیری های دولت را به دلیل عدم وجود برنامه دانسته و گفته بود: « وقتی برنامه نباشد طبعا کار جدی هم اتفاق نمی افتد». احمدی نژاد در ادامه این مصاحبه با انتقاد از صحبت های رئیس جمهور وقت که گفته بود «نمی‌گذارند کار کنیم»، پرداخته و گفته بود: سه سال، چهارسال می گویی نمی گذارند و رقیب خودش را کنار می کشد و خیلی جاها از مواضع عقب نشینی می کند و کوتاه می آید اما بالاخره در مقابل این پرسش قرار می گیرند که چه کاری انجام دادید؟ دیگر بهانه نیاور»!
فارغ از چنین مقایسه ای در بالا و پایین کردن عملکردها سخن از رفتار مشابهی است که عموم دولتمردان کشور ما وقتی بر مسند دستگاه اجرایی کشور تکیه می زنند در مواجهه با انتقادها که به طور عمده نیز در پایان عمر دولتها افزایش می یابد از خود نشان می دهند.
خبرنگاران حوزه دولت در دوره سیدمحمد خاتمی به خوبی به یاد دارند روزی را که او وقتی داشت از لیموزین مشکلی رنگش در یکی از ملاقاتها پیاده می شد، هنگامی که با سؤال خبرنگاران درباره گرانی ها مواجه شد چهره برافروخت و با حالتی عصبانی گفت کدام گرانی؟ گرانی را شما خبرنگاران به مردم القا می کنید.
با این همه اگر سیدمحمد خاتمی در یکی از دو سال پایانی دولتش چنین واکنشی در مقابل انتقادات از خود نشان داد، محمود احمدی نژاد وقتی در قامت رئیس‌جمهور برای تقدیم لایحه بودجه سال "۱۳۸۶ کل کشور به مجلس رفته بود، هنگامی که از سوی نمایندگان مجلس هفتم بابت گرانی‌های آن زمان و به خصوص قیمت ۳۰۰۰ تومانی گوجه فرنگی مورد انتقاد قرار گرفت، به نمایندگان توصیه کرد که گوجه فرنگی را با قیمت کیلویی ۱۲۰۰ تومان از نزدیک منزل او خریداری کنند. او چنین واکنشی دربرابر انتقادها را تنها یک سال پس از تصدی ریاست جمهوری و زمانی که می خواست لایحه بودجه را به مجلس بدهد از خود نشان داد.
مروری بیشتر بر مواضعی که احمدی نژاد در مقابل انتقادات داخلی در کسوت ریاست جمهوری اتخاذ کرد، در مقایسه با روزی که هنوز به این سمت نرسیده بود و شهردار تهران بود حاوی نکات درخور توجهی است. او یکبار پیش از این که در مناظرات سال ۸۸ مورد انتقاد شدید قرار بگیرد که چرا به تخریب چهره کاندیداهای دیگر و حتی افرادی خارج از دایره رقابت پرداخته است در تاریخ ۲۸/۷/۱۳۷۹ در نقد تخریب کاندیداهای احتمالی از سوی دولت به روزنامه رسالت گفته بود: تخریب گسترده و سازمان‌یافته رقبای احتمالی از سوی دستگاه تبلیغاتی بی‌رقیب حزب حاکم (منظور دولت)، امکان رقابت سالم و برابر را (در انتخابات ریاست جمهوری) به شدت کاهش داده است. تخریب چهره رقیب به یک امر عادی و روزمره در رفتار مجموعه دست‌اندرکارانی که شعار مبارزه با تمامیت‌خواهی سر می‌دهند اما در مقام عمل به حد اعلای تمامیت‌خواهی می‌اندیشند تبدیل شده است».
از سوی دیگر محمود احمدی نژاد که چند وقتی است همه نابسامانی های اقتصادی کشور و مشکلاتی که از این حیث گریبانگیر مردم شده را برخلاف نظر کارشناسان و انتقادات علما به گردن تحریم ها می اندازد در سال ۸۳ و زمانی که هنوز به پست ریاست جمهوری نرسیده بود، به روزنامه سیاست روز می گوید: برخی مدیران، ناکارآمدی خود را به کلیت نظام ربط می‌دهند و چند روز بعد نیز در یادداشتی با عنوان «مدیریت تحول‌گرا»؛ که در روزنامه همشهری روز ۲۶/۱۱/۱۳۸۳ منتشر شده بود، می نویسد: « مدیری ” عباراتی همچون «نمی گذارند کار کنیم»، «اجازه نمی دهند» و از این دست نیز درحالی در ماه های اخیر و به ویژه در نشست خبری احمدی نژاد به واژه ای پرتکرار در ادبیات رئیس جمهور تبدیل شدند که وی پیش از پیروزی در انتخابات سال ۸۴ نسبت به بیان همین عبارات از زبان رئیس جمهور وقت انتقادات زیادی را مطرح نموده و بیان چنین اظهاراتی را «بهانه» خوانده بود. "که از نگاه انقلاب فاصله گرفته است، فلسفه می‌بافد که اشکال و ضعف و ناکارآمدی در حوزه کاری خود را به گردن نظام جمهوری اسلامی بیندازد».
بررسی سابقه سخنان رئیس جمهور نشان می دهد که او پیش از دستیابی به سمت فعلی، تقابل و دشمنی با رقبا را رفتاری خلاف فرهنگ اسلامی می دانست. احمدی نژاد زمانی که هنوز شهردار تهران بود، در مقاله ای که با عنوان «نواندیشی دینی از شعار تا عمل» در شماره ۲۷ نشریه حریم منتشر شد، در نقد رفتارهای تقابل گرایانه دولت وقت با شهرداری نوشت: «ما می گوییم در رقابت هایمان هم رفتار اسلامی را رعایت کنیم. این که یک عده ای تا به پستی برسند، بنا را بر این بگذارند که دیگران باید نابود شوند این کجایش اسلام است؟ این حالت کینه ورزی که هر روز دارد تبلیغ می شود به اینکه حتما تقابل، حتما باید نابود کنیم، این کجایش با فرهنگ ما سازگار است؟» او نیز بمانند سیدمحمد خاتمی پس از ریاست جمهوری شهردار تهران را در جلسات هیئت دولت راه نداد.
محمود احمدی نژاد در تاریخ ۳۰/۰۹/۸۱ در گفتگویی با روزنامه سیاست روز، بهانه گیری های دولت را به دلیل عدم وجود برنامه دانسته و گفته بود: « وقتی برنامه نباشد طبعا کار جدی هم اتفاق نمی افتد». احمدی نژاد در ادامه این مصاحبه با انتقاد از صحبت های رئیس جمهور وقت که گفته بود «نمی‌گذارند کار کنیم»، پرداخته و گفته بود: سه سال، چهارسال می گویی نمی گذارند و رقیب خودش را کنار می کشد و خیلی جاها از مواضع عقب نشینی می کند و کوتاه می آید اما بالاخره در مقابل این پرسش قرار می گیرند که چه کاری انجام دادید؟ دیگر بهانه نیاور»!