مردم سالاری در گزارشی با عنوان «علت تکرار شعارهای انتخاباتی چیست؟» نوشت:
محمود احمدینژاد، چهره ویژه‌ای در عرصه سیاسی ایران است. او که با پیروزی آبادگران در شورای شهر تهران، به صورت رسمی‌تر با شهردار شدن، وارد عرصه سیاسی شد و با شعارهای ساده‌زیستی وعدالت و در نهایت ایجاد یک فضای 2 قطبی در رقابت‌های انتخاباتی توانست پیروز انتخابات شود.
با نگاهی به شعارهای احمدینژاد طی این 7 سال گذشته، می‌توان تکراری بودن آنها را مشاهده کرد. شعارهایی که شاید در آن سال‌های اول قابل قبول به عنوان یک تاکتیک انتخاباتی بود، اما تکرار آن در ماه‌های پایانی عمر دولت دهم، حکایت از آن دارد که احمدی نژاد و یارانش گویا فراموش کرده اند که 2 دوره از دولت را مدیریت کرده‌اند. شاید یافتن مقصر برای ناکامی‌های دولت علتی باشد تا دولتی‌ها، حرف‌های خاص گذشته را تکرار می‌کنند. سایت خبری فردا، در مطلبی به این موضوع پرداخته و نوشته است : احمدی نژاد در خردادماه 1384 در گفت‌وگو با فارس عنوان کرده بود: «در دولتی که 80 درصد صنعت آن دولتی است این آزادی‌های مردم محدود شده و تمام اقتصاد دست یک عده خاص است و بقیه مردم چیزی ندارند؛ رسانه‌ها، زبانها و بلندگوها در اختیار عده‌ای خاص است. ... من موافق سرمایه‌گذاری هستم می‌گویم سیستم مالی شما دارد اقتصاد کشور را به سمت دلالی سوق می‌دهد و من می‌گویم شما 15 الی 16 سال توسعه اقتصادی و سیاسی کردید من از شما سوال می‌کنم آیا کشاورزان، کارگران، کارمندان و تجار و بازاریان ما امنیت خاطر دارند و به یک ثبات برنامه رسیده‌اند؛ نه، یک قشر باریکی برنامه را برده‌اند و 6 الی 7 درصد رشد اقتصادی حاصل آن متوجه شده در جیب یک عده خاص در سفره‌های عموم ملت نیست و یک چیز غلطی است می‌توانیم ما کاری کنیم که این حاصل در کل ملت توزیع شود.» و اینک در سال 1391 و در مجلس شورای اسلامی می‌گوید: «منحصر شدن اصلی اقتصاد در دست افراد خاص و معدود و خارج شدن توده‌های مردم از فعالیت‌های ماندگار اقتصادی و رشد تولید وابسته به نفت ارزی از دیگر نقطه ضعف‌های اقتصاد ما است و کسانی که دست‌شان می‌رسد پولدارتر می‌شوند و اقتصاد کشور در دست سه چهار هزار نفر می‌چرخد و بقیه مردم عنصر فرعی به حساب می‌آیند.» باید این پرسش را مطرح کرد که آیا در هشت سال دوران ریاست جمهوری شعار ایشان محقق نشده است که دوباره همان شعار را با همان ادبیات تکرار می‌کنند. ایشان در سال 1384 و در آستانه انتخابات ریاست جمهوری نهم، تاکید می‌کند که تمام اقتصاد در دست یک عده خاص است و امروز در تاریخ 1391 و در صحن مجلس شورای اسلامی نیز مجددا همین تاکید را انجام می‌دهد و منحصر شدن اقتصاد در دست افرادی خاص را ذکر می‌کنند. این سخنان رئیس جمهور که به فاصله حدوداً 8سال بیان شده است، نشانه چیست؟ آیا دولت توانسته است آنچه در سال 84 وعده داده بوده است را محقق کند و اقتصاد را از دست افراد خاص(!) بیرون آورد یا اینکه این مطلب صرفاً سخنی است که اساساً در آستانه انتخابات‌ها گفته می‌شود؟!!
وقتی رئیس قوه مجریه، یک نقص را هم در ابتدای دولت خویش و هم در انتهای آن ذکر می‌کند، آیا برای نقصان عملکرد دولت، استدلال دیگری لازم است؟ آیا جز این است که خود رئیس دولت، خواسته یا ناخواسته این نقص را مؤکد می‌کند و عملکرد ضعیف دولت را در این بُعد اقتصادی صحه می‌نهد؟! از سوی دیگر، رئیس جمهور چند پیشنهاد اقتصادی و راهکار را برای برون رفت از وضعیت اقتصادی فعلی مطرح نمود. فارغ از اینکه این راهکارها چقدر مطلوب است و یا میزان عملیاتی شدن آنها در دولت نهم و دهم چه میزان بوده است، باید اشاره کرد که ارائه این راهکارها در ماه‌های پایانی دولت دهم جالب توجه است. البته این راهکارها نیز با ادبیات مشابهی قبل‌تر مطرح شده بودند و بازطرح آنها در آخرین ماه‌های دولت چه دلیلی دارد؟ دلیلی که به زعم احمدی نژاد انتخاباتی نیست اما خدا آگاه‌تر است!