اعتدال: امروز رئیس جمهور محمود احمدی نژاد که برای افتتاح چند پروژه عمرانی در همدان به سر می‌برد، سخنانی به زبان آورده که بخشی از آن ذهن را به این امر رهنمون می‌شود که وی گویا کشور و ثروت‌های آن را به نوعی از آن خود می‌داند که باید با بخشیدن آن به ملت، به آن‌ها لطف کن!
به گزارش تابناک، این سخنرانی که البته طبق معمول سخنرانی‌های قبلی رئیس جمهور نیز، مملو از جملات قابل توجه است، در واقع چکیده ای از رویکرد دولت به مدیریت کشور را در خود دارد. رویکردی که افراد جامعه دیگر تقریباً با آن به هیچ وجه بیگانه نیستند و فحوای آن را کاملاً درک می‌کنند
در بخشی از سخنان امروز محمود احمدی نژاد در همدان ذکر شده که: ما بیست میلیون خانوار داریم که حدود 5-6 میلیون آن خانه و زمین دارند و ما به 15 میلیون خانوار دیگر می‌توانیم دو هکتار زمین بدهیم به شرطی که آن را آباد کنند.
رویکردی که به تدریج تئوریزه می‌شود!
این برای اولین بار نیست که محمود احمدی نژاد سخن از طرح‌ها و پیشنهاداتی این‌چنینی می‌دهد. هنوز به خاطر داریم که وی طرح اختصاص 1000 متر زمین به هر ایرانی را مطرح کرد. طرحی که البته 1000 متر نماند و به مرور تبدیل به 700 و 300 متر زمین شد!
همین چندی پیش بود که وی در افتتاح پروژه های عمرانی در سمنان سخن از دادن 5 هکتار زمین به هر ایرانی کرد، و حال در همدان سخن از اختصاص 2 هکتار زمین به هر ایرانی می‌شود.
اساساً این ارقام و اعداد را از ذهن پاک کنید، زیرا تناقض و تباین آن‌ها در سخنان رئیس جمهور مسئله اصلی نیست. مسئله رویکردی است که در ذهن رئیس جمهور و شاید هیئت دولت، نضج گرفته و در واقع تئوریزه شده است. سخنرانی وی در مجلس شورای اسلامی و ارائه راهکارهای چهارگانه که زمین به عنوان یک ثروت یکی از آن‌ها بود، دقیقاً نشان می‌دهد که در ذهن دولت و رئیس دولت چه می‌گذرد.
رویکردی که بر اساس آن – حتی با فرض داشتن نیت خیر دولت- این مفروضه نهفته است که ایران و کشور و زمین‌های آن ملک تحت اختیار دولت است و دولت می‌تواند برای خوشایند افراد آن را تقسیم کند. حال این تقسیم طرح مسکن مهر باشد یا آن گونه که امروز در همدان عنوان شده، دو هکتار زمین که مردم خود آباد کنند!
نکته جالب در همین رویکرد دولت است. بدون شک زمین و مملکت جزوی از دارایی بی چون و چرای ایرانیان است. این دارایی از منابع طبیعی و معنی گرفته تا دریاها و جنگل‌ها و بیابان‌ها و کوه‌ها و هر آن چه در آن است را در بر می‌گیرد. اما دو نکته باید مد نظر واقع شود:
اول: با این رویکرد که زمین را با هر شرایطی به مردم ببخشیم، نیازی به حضور دولت و قوه مجریه در این حوزه در کشور نیست. مرحمت فرموده در صورت اعتقاد به این رویکرد، و این که زمین و کشور ملک افراد است به شرطی که آن را آباد کنند(!) مملکت و منابع آن را به دست مردم داده و حکم عزل دولتیان متولی حوزه های مربوط به این مسائل را امضا کنید! چون در این میان دیگر نیازی به آن بخش‌های قوه مجریه برای آبادانی کشور و مملکت نخواهد بود.
دوم: این قاعده یک قاعده پذیرفته شده و مسلم است که دارایی‌های این کشور از جمله زمین، از آن مردم و ایرانیان است. پس لطفاً مرتباً این قاعده را برای بهره برداری تبلیغاتی و با دادن طرح‌هایی که خود و همکارانتان میدانید عملی نیست، در گوش مردم نخوانید. در واقع جوری وانمود نکنید که دارید حاتم بخشی می‌کنید. مسلماً کشور و مملکت، آن گونه که خود نیز میدانید دارایی افراد است، ارث شما نیست که در هر استان و هر سخنرانی برای تقسیم آن بین ملت تصمیم تازه اتخاذ می‌کنید.
متأسفانه همان‌گونه که ذکر شد این رویکرد رویکردی است که در دولت نهادینه شده است و باید سخنان احمدی نژاد و دیگر دولتیان پیرامون آن را در این زمینه دید. سخن بر سر تفاوت ارقام و اعداد نیست، سخن بر سر مسئله ای است که به تدریج جنبه های سیاسی و جدی‌تری به دنبال خود می‌آورد.
به گزارش تابناک، این سخنرانی که البته طبق معمول سخنرانی‌های قبلی رئیس جمهور نیز، مملو از جملات قابل توجه است، در واقع چکیده ای از رویکرد دولت به مدیریت کشور را در خود دارد. رویکردی که افراد جامعه دیگر تقریباً با آن به هیچ وجه بیگانه نیستند و فحوای آن را کاملاً درک می‌کنند
در بخشی از سخنان امروز محمود احمدی نژاد در همدان ذکر شده که: ما بیست میلیون خانوار داریم که حدود 5-6 میلیون آن خانه و زمین دارند و ما به 15 میلیون خانوار دیگر می‌توانیم دو هکتار زمین بدهیم به شرطی که آن را آباد کنند.
رویکردی که به تدریج تئوریزه می‌شود!
این برای اولین بار نیست که محمود احمدی نژاد سخن از طرح‌ها و پیشنهاداتی این‌چنینی می‌دهد. هنوز به خاطر داریم که وی طرح اختصاص 1000 متر زمین به هر ایرانی را مطرح کرد. طرحی که البته 1000 متر نماند و به مرور تبدیل به 700 و 300 متر زمین شد!
همین چندی پیش بود که وی در افتتاح پروژه های عمرانی در سمنان سخن از دادن 5 هکتار زمین به هر ایرانی کرد، و حال در همدان سخن از اختصاص 2 هکتار زمین به هر ایرانی می‌شود.
اساساً این ارقام و اعداد را از ذهن پاک کنید، زیرا تناقض و تباین آن‌ها در سخنان رئیس جمهور مسئله اصلی نیست. مسئله رویکردی است که در ذهن رئیس جمهور و شاید هیئت دولت، نضج گرفته و در واقع تئوریزه شده است. سخنرانی وی در مجلس شورای اسلامی و ارائه راهکارهای چهارگانه که زمین به عنوان یک ثروت یکی از آن‌ها بود، دقیقاً نشان می‌دهد که در ذهن دولت و رئیس دولت چه می‌گذرد.
رویکردی که بر اساس آن – حتی با فرض داشتن نیت خیر دولت- این مفروضه نهفته است که ایران و کشور و زمین‌های آن ملک تحت اختیار دولت است و دولت می‌تواند برای خوشایند افراد آن را تقسیم کند. حال این تقسیم طرح مسکن مهر باشد یا آن گونه که امروز در همدان عنوان شده، دو هکتار زمین که مردم خود آباد کنند!
نکته جالب در همین رویکرد دولت است. بدون شک زمین و مملکت جزوی از دارایی بی چون و چرای ایرانیان است. این دارایی از منابع طبیعی و معنی گرفته تا دریاها و جنگل‌ها و بیابان‌ها و کوه‌ها و هر آن چه در آن است را در بر می‌گیرد. اما دو نکته باید مد نظر واقع شود:
اول: با این رویکرد که زمین را با هر شرایطی به مردم ببخشیم، نیازی به حضور دولت و قوه مجریه در این حوزه در کشور نیست. مرحمت فرموده در صورت اعتقاد به این رویکرد، و این که زمین و کشور ملک افراد است به شرطی که آن را آباد کنند(!) مملکت و منابع آن را به دست مردم داده و حکم عزل دولتیان متولی حوزه های مربوط به این مسائل را امضا کنید! چون در این میان دیگر نیازی به آن بخش‌های قوه مجریه برای آبادانی کشور و مملکت نخواهد بود.
دوم: این قاعده یک قاعده پذیرفته شده و مسلم است که دارایی‌های این کشور از جمله زمین، از آن مردم و ایرانیان است. پس لطفاً مرتباً این قاعده را برای بهره برداری تبلیغاتی و با دادن طرح‌هایی که خود و همکارانتان میدانید عملی نیست، در گوش مردم نخوانید. در واقع جوری وانمود نکنید که دارید حاتم بخشی می‌کنید. مسلماً کشور و مملکت، آن گونه که خود نیز میدانید دارایی افراد است، ارث شما نیست که در هر استان و هر سخنرانی برای تقسیم آن بین ملت تصمیم تازه اتخاذ می‌کنید.
متأسفانه همان‌گونه که ذکر شد این رویکرد رویکردی است که در دولت نهادینه شده است و باید سخنان احمدی نژاد و دیگر دولتیان پیرامون آن را در این زمینه دید. سخن بر سر تفاوت ارقام و اعداد نیست، سخن بر سر مسئله ای است که به تدریج جنبه های سیاسی و جدی‌تری به دنبال خود می‌آورد.