عکس: این جمجمه است یا ... ؟ (خطای دید)

اعتدال: خطای دید واژه آشنایی است. اما مکانیسم مغز ما در قبال آن چگونه است؟ چطور امکان دارد بتوانیم یک نقاشی را به دو شکل کاملا متفاوت ببینیم و چرا این دو تصویر به طور متناوب در ذهن ما جابجا می‌شوند؟

به گزارش روزگارنو، این تصویر یک جمجمه بزرگ است. نه! دو نفر زیر یک طاق نشسته‌اند. صبر کن! دوباره تصویر یک جمجمه بزرگ است. اغلب ما می‌توانیم این نقاشی را به صورت دو تصویر کاملا متفاوت تماشا کنیم. فکر می‌کنید چرا هر یک از ما دارد به شکل ناخودآگاه و یکی‌ در میان این دو تصویر را می‌بیند؟ کدام نقطه از مغز مسئول پردازش چنین تصاویری است؟
 

ریوتا کانای از دانشگاه کالج لندن می‌گوید: «دقیقا نمی‌دانیم کدام مکانیزم عصبی، مغز را برای جایگزینی مداوم این دو تصویر در ذهن تحریک می‌کند اما می‌دانیم تلاش مغز برای دریافت تصویر حقیقی است که این تغییرات را باعث می‌شود. ما برای دریافت صحیح از محیط پیرامون‌مان به تفسیرهای متفاوت فوری از مشاهدات اولیه نیاز داریم تا کمتر درگیر فهم نادرست شویم».
به گزارش نیوساینتیست، کانای و همکارانش برای کشف مناطقی از مغز که می‌توانند در این پدیده درگیر شوند از 52 داوطلب خواستند ویدئویی از یک کره گردان را تماشا کنند و زمانی دکمه زنگ را فشار دهند که حس می‌کنند جهت چرخش این کره تغییر کرده است.

در حقیقت هیچ تغییر مسیری وجود نداشت اما هر فرد پس از مدت زمانی حس می‌کرد جهش چرخش این کره گردان تغییر پیدا کرده است. آزمایش‌ها تکرار شدند، نتایج برای هر داوطلب جداگانه ثبت شد و در نهایت میانگین زمان تغییر جهت برای هر داوطلب محاسبه شد.
در مراحل بعدی این تیم برای جستجو و تشخیص مناطق درگیر مغز در این فعالیت از ام.آر.آی ساختاری استفاده کرده است. نتایج نشان می‌دهند لوب‌های آهیانه‌ای پیشین که پشت سر، در دو سمت راست و چپ مغز قرار گرفته‌اند و مسئولیت نظارت بر دقت و تصاویر سه‌بعدی را به عهده دارند مهم‌ترین اجزای این فعالیت هستند. هر چقدر قشر مخ ضخیم‌تر باشد و ارتباط بهتری با این دو ناحیه داشته باشد فرد سریع‌تر تغییر جهت حرکت گوی را حس خواهد کرد.

برای اطمینان از آغاز این فعالیت توسط لوب‌های آهیانه‌ای پیشین محققان با کمک یک میدان مغناطیسی شروع به تحریک هر دو لوب کردند تا فعالیت این دو بخش را به شکل معنی‌داری کاهش دهند. هم‌زمان افراد به مشاهده دوباره ویدئوی اولیه پرداختند. نتایج به وضوح نشان می‌دادند مرحله تشخیص تغییر جهت کندتر شده است. این نتیجه حتی زمانی که یکی از لوب‌ها تحت‌تأثیر میدان مغناطیسی قرار گرفته بود نیز صدق می‌کرد.

کانای می‌گوید: «شاید لوب‌های آهیانه با ارسال پیام تصحیح خطای دید، رؤیت تصویر دوم را باعث می‌شوند. در حال حاضر نمی‌توانیم با قطعیت بگوییم آنها این درک متفاوت را آغاز می‌کنند».