هرگز نه من و نه کسان دیگری که آنجا بودند، چنین عشقی را نه در فیلم‌های عاشقانه دیده بودیم و نه در کتاب خوانده بودیم.
به گزارش نامه، فیلم سینمایی «دلتنگی‌های عاشقانه» به کارگردانی «رضا اعظمیان» قرار است زندگی شهید منوچهر مدق و همسرش را در روزهای اول جنگ روایت کند. در این فیلم «محمدرضا فروتن» نقش شهید مدق را بازی می‌کند و «میترا حجار» در نقش همسری وی ظاهر شده است. حجار در یادداشتی به «بیست و چهار» از این نقش می‌گوید:
نیمه اردیبهشت ماه امسال دعوت به کار در پروژه‌ای می‌شوم که فیلمی است بر اساس یک کتاب. فیلمنامه و کتاب هر دو را می‌خوانم. کتاب برایم جذاب‌تر است. شاید به همان دلیل ابدی برتری ادبیات بر سینما. یک ماهی را به گفت‌وگو در مورد تفاوت‌های کتاب و فیلم و شخصیت‌پردازی می‌گذرانیم. نکته‌ها و حرف‌ها را یادداشت می‌کنیم و بحث‌ها می‌کنیم بر سر چگونگی ساخت و تحلیل نقش و رشته‌ها می‌ریسیم که می‌دانیم بخش اعظمشان پنبه می‌شود! با این حال به پیش می‌رویم و این خصیصه سینماست. یک روز دستیار کارگردان در می‌آید که «علاقه دارید آن خانمی را که می‌خواهید نقشش را بازی کنید از نزدیک ببینید؟»
- بله، اصلا خودم می‌خواستم این پیشنهاد را به شما بدهم.
یادآوری این نکته لازم است که در طی عمر بازیگری من، این اولین باری است که نقشی به من پیشنهاد شده که شخصیتش آنقدر زنده است که می‌شود با او چای خورد. به حرف‌ها و خاطراتش گوش دادم، هرگز نه من و نه کسان دیگری که آنجا بودند، چنین عشقی را نه در فیلم‌های عاشقانه دیده بودیم و نه در کتاب خوانده بودیم.
هرگز چنین تصوری درباره آدمی از آن دست نداشتم ... از آن دست! چه دستی بود که ما را اینطور دسته‌بندی کرد؟ «چه کسی دست دوستی‌مان را از هم جدا کرد؟» به یاد رام داس افتادم که می‌گفت: در فرهنگ‌های مختلف، ما اینطور تربیت شده‌ایم که با تفاوت‌های فردی از یکدیگر متمایز شویم.
شما به محض آنکه به طرف مقابل نگاه می‌کنید، ذهنتان به طور خودکار شروع به قیاس به نفس می‌کند و به این نتیجه می‌رسید که آن شخص باهوش‌تر، کم‌هوش‌تر، پیرتر، جوان‌تر، غنی‌تر یا فقیرتر از شماست. سپس تمام آن ابعاد را می‌سنجیم و تصمیم می‌گیریم که آن شخص را در کدام دسته قرار دهیم و براساس آن دسته‌بندی با او چطور رفتار کنیم.
این اندیشه ما را به آنجا می‌رساند که تنها دیگران را از خود جدا می‌بینیم – به شکل‌هایی که از ما جدا هستند – اما ویژگی تماشایی بشر تجربه بودن در کنار کسی دیگر است و به یکباره دریافتن آن شیوه‌ها که در آنها او شبیه ماست نه متفاوت از ما و تجربه این حقیقت است که آنچه ماهیت شماست ماهیت من است. درک اینکه دیگری وجود ندارد، همه چیز یگانه است.
به گزارش نامه، فیلم سینمایی «دلتنگی‌های عاشقانه» به کارگردانی «رضا اعظمیان» قرار است زندگی شهید منوچهر مدق و همسرش را در روزهای اول جنگ روایت کند. در این فیلم «محمدرضا فروتن» نقش شهید مدق را بازی می‌کند و «میترا حجار» در نقش همسری وی ظاهر شده است. حجار در یادداشتی به «بیست و چهار» از این نقش می‌گوید:
نیمه اردیبهشت ماه امسال دعوت به کار در پروژه‌ای می‌شوم که فیلمی است بر اساس یک کتاب. فیلمنامه و کتاب هر دو را می‌خوانم. کتاب برایم جذاب‌تر است. شاید به همان دلیل ابدی برتری ادبیات بر سینما. یک ماهی را به گفت‌وگو در مورد تفاوت‌های کتاب و فیلم و شخصیت‌پردازی می‌گذرانیم. نکته‌ها و حرف‌ها را یادداشت می‌کنیم و بحث‌ها می‌کنیم بر سر چگونگی ساخت و تحلیل نقش و رشته‌ها می‌ریسیم که می‌دانیم بخش اعظمشان پنبه می‌شود! با این حال به پیش می‌رویم و این خصیصه سینماست. یک روز دستیار کارگردان در می‌آید که «علاقه دارید آن خانمی را که می‌خواهید نقشش را بازی کنید از نزدیک ببینید؟»
- بله، اصلا خودم می‌خواستم این پیشنهاد را به شما بدهم.
یادآوری این نکته لازم است که در طی عمر بازیگری من، این اولین باری است که نقشی به من پیشنهاد شده که شخصیتش آنقدر زنده است که می‌شود با او چای خورد. به حرف‌ها و خاطراتش گوش دادم، هرگز نه من و نه کسان دیگری که آنجا بودند، چنین عشقی را نه در فیلم‌های عاشقانه دیده بودیم و نه در کتاب خوانده بودیم.
هرگز چنین تصوری درباره آدمی از آن دست نداشتم ... از آن دست! چه دستی بود که ما را اینطور دسته‌بندی کرد؟ «چه کسی دست دوستی‌مان را از هم جدا کرد؟» به یاد رام داس افتادم که می‌گفت: در فرهنگ‌های مختلف، ما اینطور تربیت شده‌ایم که با تفاوت‌های فردی از یکدیگر متمایز شویم.
شما به محض آنکه به طرف مقابل نگاه می‌کنید، ذهنتان به طور خودکار شروع به قیاس به نفس می‌کند و به این نتیجه می‌رسید که آن شخص باهوش‌تر، کم‌هوش‌تر، پیرتر، جوان‌تر، غنی‌تر یا فقیرتر از شماست. سپس تمام آن ابعاد را می‌سنجیم و تصمیم می‌گیریم که آن شخص را در کدام دسته قرار دهیم و براساس آن دسته‌بندی با او چطور رفتار کنیم.
این اندیشه ما را به آنجا می‌رساند که تنها دیگران را از خود جدا می‌بینیم – به شکل‌هایی که از ما جدا هستند – اما ویژگی تماشایی بشر تجربه بودن در کنار کسی دیگر است و به یکباره دریافتن آن شیوه‌ها که در آنها او شبیه ماست نه متفاوت از ما و تجربه این حقیقت است که آنچه ماهیت شماست ماهیت من است. درک اینکه دیگری وجود ندارد، همه چیز یگانه است.