تشکر جمعی از اصلاح طلبان از عسگراولادی

7نفر از چهره های اصلاح طلب در نامه‌ای خطاب به عسگراولادی، از اظهارات اخیر وی حمایت و تشکر کردند. ابراهیم اصغرزاده، الیاس حضرتی، مسعود سلطانی‌فر،‌ سعید لیلاز،‌ سیدرضا نوروززاده، محمدجواد حق شناس و اسماعیل دوستی به سخنان جدید دبیر کل جبهه پیروان خط امام و رهبری واکنش نشان دادند.

در این نامه  آمده است:

به نام خدا
برادر گرامی و ارجمند، جناب آقای حبیب الله عسکراولادی
با سلام و احترام

نیازی به مقدمه چینی نیست که بگوییم، بدترین اتفاق سال های اخیر این بوده که شرایط گفت وگو خاصه گفت وگوی سیاسی از نیروهای فعال انقلابی گرفته شده است. احتمالا با ما موافقید که ما غالبا فرصت سوزی کرده‌ایم و امکان دیالوگ را از خود و دیگران دریغ کرده‌ایم. ما می توانستیم سخت ترین مشکلات و بدترین موانع را با هم فکری و تشریک مساعی حل کنیم و از میان برداریم، اما شوربختانه گاه بدلیل فقدان تربیت فرهنگی و ناآشنایی با اندیشه تعامل فرهنگی و اجتماعی که ریشه در سرشت استبدادی جامعه دارد و گاه به جهت شیطنت برخی از بدخواهان و کینه توزان، از جاده انصاف دور شدیم.

سابقه طولانی خودکامگی، امکان تمرین مدارا و گفتگوی اجتماعی را از ما ستاند و خصلت استبداد سیاسی را گسترش داد.متاسفانه تاریخ ایران بیش از آنکه الگوها و نمونه های سیاسی دیگری را تجربه کند، با مفهوم استبداد مطلقه آشنا بوده است.این زنجیره معیوب به مدتی مدید و طولانی قدرت را متصلب و امکان بازیگری مردم در سطوح مختلف را مانع شده است.جنبشها و نهضت های مختلف سیاسی و اجتماعی در نزدیک به دو سده فعالیت مصلحان در ایران نیز نتوانست این فضای مکدر را صاف نماید.گروههای مختلف اجتماعی در این بستر قدرت مطلقه نه تنها تن به هر پلشتی و پلیدی دادند، بلکه در چنبره ای دردناک و هزینه آور از استبداد و هرج و مرج در غلطیدند.

چه آنکه، جامعه ای که در نتیجه یکی از این نهضتها کمی از فشار موجود می کاست، خود چنان در آزادی افراط می نمود که آرزو و تمنای امنیت داشت.این داستان طولانی دهه های اخیر است.اما خودکامگی جدا از معایب فراوانی که دارد یک آفت بسیار زشت و نابجا به جا می گذارد.  جامعه ای که تنها یک مستبد بر خود تحمل کرده، بستر آفرینش مستبدان کوچکی می شود که کار قاعده مند و توام با تدبیر و داوری و اخلاق مشارکتی را بر نمی تابند.مهمترین تاثیر چنین جامعه ای فقدان قانون و روح قانونگرایی است.هر که به هرم قدرت خود را نزدیکتر احساس کرده، نیاز چندانی به رعایت قانون ندیده، امور جامعه و فرد نه از بستر ضابطه که از طریق رابطه و گسترش فرقه گرایی و باندبازی سامان می یابد.اگر این روند عمومی و سنت رایج جامعه ای گردد باید فرهنگ مردم سالاری و اخلاق انسانی و تعامل حزبی را که مهمترین سرمایه اجتماعی هر سرزمینی است، به تاراج رفته دانست.

مشکل دیگر به نیت بدخواهانه و کینه توزانه ای بر می گردد که متاسفانه در سال های اخیر از رونق و گستره بیشتری برخوردار گشته است.جنابعالی که از السابقون انقلاب و از شاگردان و مریدان حضرت امام خمینی ( ره ) هستید.با گوشت و پوست خود طعم مبارزه، همراه با شکنجه و زندان رژیم ستمشاهی را چشیده اید.اما می دانید چه بسیار کسانی که به اسم مهدویت و ضرورت اتخاذ تقیه، با سنت سیاسی امام در مخالفت که نه، در جنگ بودند. آنها نه به مبارزه اعتقاد داشتند و نه امام را ولی نعمت خود می دانستند.از این پرهیز نمی کردند که حتی نهضت اصلاحی امام را دشمنی با ظهور حضرت حجت بدانند. آن جریان و خط فکری بعدها حتی در انقلاب دوم، در پس شعار ظاهرفریبی مبارزه با مارکسیسم، با اشغال سفارت آمریکا مخالفت کردند و می گفتند در جایی که سفارت شوروی هست، چه نیازی به اشغال سفارت آمریکا است.

ساکتین انقلاب و مخالف خط و مشی امام در فضای فراهم آمده از خون و ایثار شهیدان، زمانی که سفره حاکمیت را پهن دیده و خطرات احتمالی را مرتفع، ناگاه کاسه داغتر از آش شده، چنان بر طبل خشونت، افراط ، تندروی و ظاهرفریبی کوبیده اند که انقلابیون واقعی را ازهمراهی با انقلاب، بازداشتند.هر چند به برکت آگاهی مردم مسلمان و خاطره تاریخی و تدبیر رهبری انقلاب نمی توانند به این خواسته شوم خود برسند، اما در دل امید حذف آموزه های امام و ارزشهای انسانی و مردم سالارانه انقلاب و یارانش را در ذهن دارند و کینه دیروز را در دل می پرورانند.این جریان خزنده و خطرناک نه به امام اعتقاد داشت و نه به انقلاب.

چیزی که باعث شد این نامه نگارش شود، اظهار نظر منصفانه تان در روزهای گذشته بود که البته در هیاهوی اهل غوغا کمتر شنیده شد. این رویکرد خردگرایانه نشان از انصاف ، میانه روی و اعتدال دارد.این همان گوهر گمشده جامعه امروز ماست. امروز با میدانداری اهل افراط بی ریشه و بی تعهد به منافع ملی ، فضا چنان غبارآلود شده که اهل خرد و علاقه مندان به انقلاب و تمامیت این کشور، دل نگران هستند.آنچه در فضای غبارآلود آسیب می بیند، اعتدال و خردورزی و انصاف است.ما همگی بر کلیاتی اتفاق داریم که ماهیت اصلی نظام را شکل می دهد.

زیبنده است از این تفکر قدردانی شود. با اینکه آقایان کروبی ، موسوی و خانم رهنورد در جناح سیاسی رقیب شما قرار داشته اند و برخورد با آنها بنا به ظاهر می توانست به تقویت جناح سیاسیتان منجر شود مع ذلک از گفتن حقیقت پروا نکردید و گفتید آنچه را که گفتنش ابن روزها پرهزینه و بی پاداش است.

اما چه خوب است که یادآوری نماییم رقابت هم اگر هست باید سالم ، حرفه ای والبته اخلاقی باشد.در شرایطی که رقیب از صحنه غایب و امکان دفاع از خود ندارد،تاختن به او نه از سر قدرت و نه از روی جوانمردی و پهلوانی البته نه از بستر یک رفتار توام با پرنسیپ سیاسی است. از دو نامزد انتخابات گذشته، با یکی هم بند و هم سلول بوده اید و دیگری را به عنوان وزیر یاری داده اید. قطعا چیزی که می گویید مبتنی بر درک و دریافتتان بوده و جای بسی تقدیر و تشکر است که میان رقابت سیاسی و گفتن حقیقت مرزی قایل نشده اید و برای خوش آیند تندروهای عصبی مزاج از جاده انصاف دور نیفتاده اید.

تداوم این اظهارات دلسوزانه در فضای پر التهاب کنونی نه تنها موجب دلگرمی یاران امام و همرزمان سابق شما شده بلکه سرمشقی است برای نیروهای جوان که بدانند هنر سیاست ورزی قدم نهادن بر جاده اصول و چارچوب های اخلاقی و قانونی است.اصولگرایی واقعی با رویکرد اصلاح طلبانه از چنین فرهنگ و الگویی تبعیت می کند.

جناب عسکراولادی! ما از گردابی که امروز در آن گرفتاریم به راحتی عبور نخواهیم کرد، مگر آنکه تکلیف خود را با گذشته و حال و در یک کلمه، حقیقت روشن کنیم . ما هم باید پاسخگوی تندروی ها و ندانم کاریهایی باشیم که اعتدال و فضیلت را به حاشیه راند . تندروهایی که در لباس دوست، جاده تهمت و افترا و بی قانونی را صاف کردند و ثمره ۳ دهه رقابت قابل قبول و مسالمت آمیز انتخاباتی را تقدیم افراطیونی کردند که جز با بحران و در بحران نمی توانند تنفس کنند.

جناب آقای عسکراولادی! شما که به درستی کروبی و موسوی را از سرمایه های انقلاب خواندید ما نیز شما را و تمام خردگرایان و سیاستمداران معتدل را سرمایه کشور می دانیم. سرمایه ای که باید در این شرایط خطیر به کار آینده مملکت آید.

در پایان جا دارد تاکید نماییم که تفکر اصیل اصلاح طلبی و جریان اصلاح طلب پاسخ به یک نیاز تاریخی و خواست عمومی و حیاتی برای کشور و جمهوری اسلامی به شمار می آید.همانگونه که تفکر محافظه کاری و جریان اصول گرایی نشانه ضرورت و یک خواست ملی زمانه ماست.این دو نمادی از تعادل و خردورزی سیاسی در این مرزو بوم بوده که حذف هر کدام به منزله منکوب کردن فرآیند توسعه و پیشرفت و رقابت سیاسی در ایران است.اندیشه ای که تندروهای از راه رسیده و نوکیسه در صدد هدم و انهدام آن به هر قیمتی هستند.

از خداوند آرزوی بهروزی و سعادت ایران عزیز و مردم شریفمان را داریم.