اعتدال:از آنجا که همیشه روال بر این بوده است که سینما آیینه و تصویر زندگی است و واقعیت‌ها اکثرا از جامعه امروز بیرون می‌آید، بیش‌تر فیلم‌ها هم بر اساس آسیب‌ها و مشکلات جامعه امروزی ساخته می‌شوند. گاهی این فیلم‌ها واقعیت‌ها را به تصویر می‌کشد و تماشاگر را دچار احساسات ذهنی و آسیب‌های اجتماعی می‌کند و گاهی نیز آنچه را که باید به تماشاگر بیاموزد از ساختن یک فیلم آموزنده به مردم انتقال می‌دهد. سینما بیرحم است و آنچه را که تماشاگر دوست ندارد نشان می‌دهد و گاهی آن‌قدر تاثیرگذار که بین عدالت و قانون نمی‌دانیم کدام را باید انتخاب کنیم.
به گزارش ملت ما، اکثرتاثیرگذاری سینما در فیلم‌های اجتماعی دیده می‌شود که دقیقا تماشاگر را مقابل خود قرار می‌دهد.با این حال وضع سینمای امروز از مقدمه‌ای که نوشته‌ام دور نیست. بیش‌تر فیلم‌های روی پرده نشانگر واقعیت‌ها و ناهنجاری‌هایی است که گاهی از شنیدن یک اتفاق تنها شنیدن آن متاسف می‌شویم. این موضوع را می‌شود در فیلم قابل تحسین «من مادر هستم» به کارگردانی فریدون جیرانی مشاهده کرد.
فیلمی که با تعریف یک خط داستانی مشخص هر لحظه می‌خواهد تماشاگر را روی صندلی‌اش میخکوب کند. اما موضوع این‌جاست که چرا یک فیلم از یک رویداد واقعی باید پیامدها و اعتراضاتی را در پی داشته باشد که همه آنچه از جامعه امروزی می‌دانیم، پشت پرده پنهان بماند.چرا که اساساً سینمای اجتماعی با برخورداری از یک هویت فرهنگی مشخص، معنا پیدا می‌کند و می‌تواند بر مخاطب خودش تاثیر بگذارد
اما فقدان آگاهی از مشکلاتی که شاید نمی‌خواهیم آنها را مشاهده کنیم باعث همین اعتراض‌های کور و نازا شدن فیلم‌هایی است که جلوی آنها به هر نحوی گرفته می‌شود.سازندگان فیلم «من مادر هستم» معتقدند که شرایط اکران به دلیل تصمیم نادرست یک نهاد دولتی در معرض بحران قرار گرفته است و کسانی که به بقای سینما و حیاتش در این شرایط اعتقاد دارند باید جلوی این تصمیم نادرست بایستند.
آسیب‌های جامعه امروز را می‌تواند با هر نشانی دید و آن را تجربه کرد. در همین زمینه کارگردان‌های سینما درباره نمایش و اکران فیلم‌هایی با معضلات اجتماعی به صحبت نشسته‌اند.سید جمال ساداتیان تهیه‌کننده سینما با بیان این مطلب گفته است: سینمای امروز، وامدار ادبیات و اندیشه بوده و طی همین روند، سینمای رئالیسم شکل گرفته و تکامل پیدا کرده است. در این میان استقبال مردم از سینمای رئالیسم سبب شد تا این ژانر قدرت بیش‌تری پیدا کند.
وی تصریح کرد: این ژانر می‌گوید به موازات شکلگیری حوادث اجتماعی هنرمند به خلاقیت‌هایی دست پیدا کرده و آن را توسط هنرهای مختلف از جمله سینما به تصویر می‌کشد. سینمای ایران نیز از این امر جدا نبوده و با توجه به جامعه 70 میلیون نفری، 70 میلیون فکر و سلیقه مختلف وجود داشته که دست مایه ذهن اساتید هنر سینمای ایران قرار گرفته است.
وی ابراز داشت: برای شکلگیری چنین سینمایی باید تنوع موضوعی وجود داشته باشد تا مخاطب برای دیدن آن به سینما رود. معمولا حرف‌های زیبایی در زمینه این‌که سلیقه‌های مختلف و اندیشه‌های مختلف باید به تصویر کشده شود و در کنار آن گروهی وجود داشته باشند تا در رابطه با آن نقد داشته باشند، تا اندیشه مورد نظر شکل و رنگ تازه‌ای به خود گیرد.
ساداتیان ادامه داد: اگر برای ساخت چنین ژانرهایی از این‌گونه فرمول‌های نقد و بررسی استفاده کنیم، بسیار خوب و مفید خواهد بود، اما متاسفانه به جای به کار‌گیری چنین فرمولی، مخالفان و موافقان به خیابان ریخته و اعتراضات و انتقادات خود را این‌گونه بیان می‌کنند. این در حالی است که به‌راحتی می‌توان با استفاده از تریبون رسانه‌های نوشتاری و در کنار آن رسانه ملی که مخاطبان بسیاری هم دارد، نقطه نظرات خود را ارایه کرد.
رضا میرکریمی در پی حواشی این فیلم طی یادداشتی نوشت: «فیلم جیرانی را در سینما جوان دیدم و نفهمیدم چرا با پخش آن مخالفت می‌شود.
باید پذیرفت که در درون هر هشدار اجتماعی، واقعیتی تلخ نهفته است و نمی‌توان از این منظر به لحن بی‌پروا و احیانا تلخ یک فیلم ایراد گرفت. از محتوا که بگذریم، به نظرم این فیلم بهترین کار سازنده‌اش است، درست مثل فیلم‌های «بی خود و بی‌جهت» و «پذیرایی ساده» که آنها هم خوش‌ساخت‌ترین آثار فیلمسازانشان هستند».
سید ضیاءهاشمی تهیه‌کننده سینما درباره این فیلم بیان کرد: جیرانی و تیمشان با درایت به سمت به تصویر کشیدن خانواده‌ای رفته که به سبک غربی زندگی می‌کند و بی‌بند و باری را در آن به خوبی نشان داده وعاقبت آنها را به نمایش می‌گذارد.
ما مظاهر فساد را به ندرت می‌توانیم نشان دهیم. ما هم با نمایش شیشه مشروب و سیگار کشیدن مخالفیم اما سبک زندگی غربی را چگونه باید نشان دهیم با چه ابزاری؟ این فیلم به نظرم هشداری برای خانواده‌ها و جوانان است و تاثیرات زندگی غربی و یک شبه ره صدساله رفتن را به خوبی نشان می‌دهد. هیچ فیلمی بدون پروانه نمایش در شورای صنفی ثبت قرارداد برای اکران نمی‌شود و قطعا «من مادر هستم» هم مجوز نمایش داشته است.
و اما مخالفان فیلم‌هایی که آسیب‌های اجتماعی را نشان می‌دهند، حمید رسایی درباره این فیلم گفته است، مشکل اصلی ما در حوزه سینما این است که متاسفانه در جهت سیاستگذاری‌ها و آیین‌نامه‌ها دچار مشکل هستیم. آیین نامه‌های ما مربوط به 16 تا 17 سال قبل است بنابراین باید تمهیدی در جهت تغییر آنها صورت گیرد. مسئولان فرهنگی ما منتظرند تولیداتی ساخته شود که نهایت کاری که می‌کنند اعمال ممیزی است.
اعتراض به فیلم طبیعی است، این موضعگیری‌ها از جمله موضع ائمه جمعه تشکل‌ها، انصار حز ب الله طبیعی است. این افراد حساسیت دارند و شمشیرهای نظام هستند اما در شرایط فعلی اقدامات عملی جایش نیست. استناد به بند میم وصیتنامه امام راحل برای حضور خیابانی در شرایط فعلی را جایز ندانست و گفت که زمانی این بند اجرایی می‌شود که مسئولان در غفلت باشند و در حال حاضر این‌گونه نیست.
علی مطهری و بیژن نوباوه به اکران این فیلم به‌شدت اعتراض کرده بودند. علی مطهری گفته بود وزیر ارشاد باید پاسخگوی معترضان باشد. همچنین نوباوه هم گفته بود: تمام اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس نسبت به ساخت این فیلم‌ها اعتراض دارند. همزمان با آغاز اکران این فیلم هم حمید رسایی یکی از اعضای شورای پروانه نمایش اداره نظارت و ارزشیابی ارشاد در گفت‌وگویی عنوان کرد که این فیلم پروانه نمایش ندارد و مجوز آن منوط به اصلاح یک سری صحنه‌های فیلم است.
فرج الله سلحشور، درباره فیلم «من مادر هستم» فریدون جیرانی گفت: شدت علاقه فیلمسازان و هنرپیشگان ایرانی به غرب تا جایی است که هر وقت سراغی از این بازیگران می‌گیریم باید آنها را در کشورهای غربی پیدا کنیم.وی با خطاب قرار دادن کارگردان فیلم «من مادر هستم» بیان کرد:
آقای جیرانی چه بخواهد و یا نخواهد یا سازندگان فیلم «یک خانواده محترم» چه بخواهند و چه نخواهند در حقیقت آب در آسیاب دشمن می‌ریزند و در مقابل قرآن و اسلام ایستاده‌اند و فکر می‌کنم که اینها آگاهانه هم ایستاده‌اند و باور نمی‌کنم که آقای جیرانی نداند که چه می‌کند؛ بلکه خوب می‌داند که چه فیلمی ساخته است و فیلمش را می‌سازد به این خاطر که از این انقلاب و مملکت متنفر است و به دنبال ضربه زدن به آن است.
↧
محاکمه فیلم های اجتماعی در خیابان!
↧